W zasobach Trybunału Sprawiedliwości UE ukazało się postanowienie TSUE w sprawie C-474/16 Belu.
Trybunał po raz kolejny potwierdził w nim, że poświadczenie A1 wydane zgodnie z przepisami rozporządzeń o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego,
jest wiążące dla instytucji właściwej państwa członkowskiego, w którym praca jest wykonywana, jak i dla sądów tego państwa. Jest tak nawet jeżeli stwierdzą one, że warunki działalności danego pracownika w sposób oczywisty nie są objęte zakresem zastosowania danego przepisu rozporządzenia koordynacyjnego. Nie mogą one zatem jednostronnie go uchylać, ani działać z jego pominięciem.
Stan faktyczny sprawy
Sprawa dotyczyła A1 poświadczonych przez władze niemieckie na podstawie art. 12 Rozporządzenia 883/2004/WE dla pracowników niemieckiej agencji pracy tymczasowej Belu Dienstleistung, delegowanych do pracy we Francji. Ze skąpego opisu stanu faktycznego wynika, że władze francuskie uznały w sprawie, że okres delegowania przekroczył 24 miesiące. Stąd należało stosować prawo francuskie jako właściwe w zakresie prawa pracy i zabezpieczenia społecznego. Skutkowało to wszczęciem postępowania karnego z zarzutami przeciwko agencji oraz zarządzającemu nią i wymierzeniu kary grzywny przez sąd karny w Strasburgu. Odwołali się oni do Sądu Apelacyjnego w Colmar, który skierował pytanie prejudycjalne do TSUE.
Postanowienie Trybunału
Trybunał rozpoznał sprawę w niestandardowym trybie – według art. 99 Reguł postępowania przed TSUE. Uznał bowiem, że skierowane doń w sprawie pytanie prejudycjalne jest identyczne z pytaniem, w którego przedmiocie on już orzekał. Odpowiedź na nie można natomiast jednoznacznie wywieść z orzecznictwa.
Trybunał uznał, że okoliczności faktyczne i prawne przypominają sprawę C-620/15 A-Rosa Flussschift, w której wydał on wyrok 27 kwietnia 2017 r. Powołał się zatem na swoje orzeczenie w tej sprawie. Przypomniał, że organy państwa wysyłającego, które poświadczyły formularz A1 (E101) pozostają wyłącznie właściwe do oceny jego ważności. Takie zaświadczenie pozostaje wiążące zarówno dla instytucji państwa przyjmującego, jak i dla jego sądów. Nawet wtedy, gdy stwierdzą one, że warunki działalności danego pracownika najemnego w sposób oczywisty nie są objęte zakresem zastosowania rozporządzenia koordynacyjnego. Wiążący charakter jest przy tym niezależny od tego, czy sprawa dotyczy prawa cywilnego, czy też ma charakter karny. W razie rozbieżności co do ustalenia właściwego ustawodawstwa, organy państwa przyjmującego mogą skorzystać z procedury dialogu z organami państwa wysyłającego. Mogą też przekazać sprawę do Komisji Administracyjnej.
Kolejne orzeczenie utrwalające linię orzeczniczą Trybunału
To kolejne z serii orzeczeń, w których TSUE potwierdził, że formularz A1 (E101) wiąże instytucje państwa przyjmującego. Póki co, z wyroków Trybunału wynika, że
właściwa do ewentualnego uchylenia wadliwego zaświadczenia pozostaje instytucja państwa wysyłającego. Do takich konkluzji Trybunał doszedł już wcześniej w przytaczanym wyżej wyroku C-620/15 A-Rosa Flussschift oraz Opinii Rzecznika Generalnego w tamtej sprawie, jak również m.in. w wyroku C-178/97 Banks i in., czy C-2/05 Herbosch Kiere).
MK
O Inicjatywie Mobilności Pracy
Inicjatywa Mobilności Pracy to największy w Europie think tank zajmujący się tematyką delegowania pracowników. Łączymy środowiska przedsiębiorców, naukowców, prawników i urzędników, tworząc jedyne w Polsce i największe w Europie eksperckie forum wiedzy o delegowaniu pracowników. Podejmujemy działania w celu poprawy obowiązującego prawa i jego prawidłowej interpretacji oraz powstrzymania przypadków dyskryminacji polskich pracodawców i delegowanych przez nich pracowników. Naszym Członkom zapewniamy dostęp do bieżących informacji i wiedzy eksperckiej. więcej >>>
