Nowelizacja ma uprościć zasady przyznawania jednolitego zezwolenia na pobyt i pracę w państwie członkowskim

Komisja proponuje nowelizację dyrektywy Parlamentu i Rady 2011/98/UE w sprawie procedury jednego wniosku o jedno zezwolenie dla obywateli państw trzecich na pobyt i pracę na terytorium państwa członkowskiego oraz w sprawie wspólnego zbioru praw dla pracowników z państw trzecich przebywających legalnie w państwie członkowskim. Nowelizacja ma uprościć zasady przyznawania jednolitego zezwolenia na pobyt i pracę w państwie członkowskim. M. in. ma doprowadzić do łatwiejszej zmiany pracodawcy – bez konieczności występowania o nowe zezwolenie na pracę i pobyt. Polskie ustawodawstwo już wprowadziło takie uproszczenie (zmiana weszła w życie 2 stycznia 2022 r., o czym informowaliśmy). Dyrektywa 2011/98/UE co do zasady dotyczy wydawania zezwoleń na pracę i pobyt obywateli państw trzecich w jednym państwie członkowskim. Dotychczas dobrodziejstw dyrektywy nie stosowano do pracowników, „którzy są delegowani tak długo, jak długo są delegowani”. Byli oni wyraźnie wyłączeni z zakresu dyrektywy. Proponowana nowelizacja precyzuje to wyłączenie. Dyrektywa nie dotyczy „pracowników objętych dyrektywą 96/71/WE tak długo, jak są delegowani na terytorium danego państwa członkowskiego”. I dodaje: „Wyłączenie to nie powinno uniemożliwiać obywatelom państw trzecich legalnie przebywającym i pracującym w państwie członkowskim i delegowanym do innego państwa członkowskiego dalszego korzystania z równego traktowania w odniesieniu do obywateli państwa wysyłającego przez okres ich delegowania, w zakresie tych warunków zatrudnienia, które mają zastosowanie na podstawie dyrektywy 96/71/WE”. Nie jest to propozycja rewolucyjna, ale dotychczasowe wyłączenie mogło być nieprawidłowo interpretowane jako uniemożliwiające delegowanie pracownika, który posiada jednolite zezwolenie na pobyt i pracę w jednym państwie członkowskim do pracy na terytorium innego państwa członkowskiego. Tymczasem obejmuje ono pracowników delegowanych przez przedsiębiorstwo posiadające siedzibę poza UE. To doprecyzowanie wyłączenia potwierdza wynikającą z orzecznictwa TSUE dopuszczalność legalnego delegowania obywateli państw trzecich bez odrębnego zezwolenia na pracę i pobyt w państwie, do którego są delegowani. Prace legislacyjne dopiero się zaczęły, jednak interesujący nas Art. 3 ust. 1 lit c) nie powinien budzić kontrowersji. MB