W sobotę opublikowano w Dzienniku Urzędowym UE decyzję wykonawczą Rady (UE) 2022/382

Decyzja obudziła przyjętą po wojnie na Bałkanach i uśpioną do piątku Dyrektywę 2001/55/UE o w sprawie minimalnych standardów przyznawania tymczasowej ochrony na wypadek masowego napływu wysiedleńców oraz środków wspierających równowagę wysiłków między Państwami Członkowskimi związanych z przyjęciem takich osób wraz z jego następstwami. Wśród minimalnych standardów ochrony tymczasowej jest i ten: Art. 12. Państwa Członkowskie udzielają, na okres nieprzekraczający okresu tymczasowej ochrony, zezwolenia osobom korzystającym z tymczasowej ochrony na podejmowanie (…) pracy najemnej (…) powtórzony w Art. 116 polskiej ustawy z 2003 roku o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium RP, która wprowadziła tę dyrektywę do polskiego porządku prawnego: Cudzoziemiec korzystający z ochrony czasowej może wykonywać pracę bez zezwolenia na pracę (…) W praktyce to oznacza prawo do pracy bez zezwolenia (a nawet bez oświadczenia o powierzeniu pracy cudzoziemcowi). Przysługuje ono jednak tylko obywatelom UA którzy uciekli z Ukrainy po wybuchu wojny (24 lutego lub później). Ukraińcy, którzy przebywali już w UE podlegają dotychczasowym zasadom legalizacji prawa pobytu i pracy. Państwa członkowskie mogą rozszerzyć ochronę tymczasową również na bezpaństwowców i uciekających z Ukrainy osób nie będących obywatelami UA (np. kilkunastu tysięcy studentów z Indii, czy pracowników z byłych republik radzieckich), pod warunkiem, że nie mogą bezpiecznie i trwale wrócić do swojego kraju lub regionu pochodzenia. - Czy zrobi to Polska w zapowiadanej na przyszły tydzień specjalnej ustawie?